Нұрлы аспанға тырысып өскенсің сен

Нұрлы аспанға тырысып өскенсің сен

Нұрлы аспанға тырысып өскенсің сен,

Менмен, кердең, қайғысыз ер көңілмен,

Жазғытүрым жасырып жердің бетін,

Жасыл шөппен, бой жеткен егінмен тең.

Сонан бері рахымсыз көп жыл өтті,

Орақ келер, орылар мезгіл жетті.

Жылы менен суықтың бәрін көріп,

Қайран көңіл қайыспай қайрат етті.

Ауыр ойды көтеріп ауырған жан,

Қайғы, қасірет жүзіңе белгі салған.

Дәні толық, басы үлкен егіндей-ақ

Сенің де басың имек жерге таман.

Өлейін деп өлмейді өлерлік жан,

Әсте өлмесін білгендей қылық қылған.

Ажал келіп бас салса, жанды үрласа,

Өмір қайда, сен қайда, соны да ойлан.

Адамзат – бүгін адам, ертең топырақ,

Бүгінгі өмір жарқылдап алдар бірақ.

Ертең өзің қайдасың, білемісің,

Өлмек үшін туғансың, ойла, шырақ.

Абай Құнанбаев